Ken je dat gevoel: je hebt een avocado gekocht en je wacht geduldig terwijl hij rijp ligt te worden op de fruitschaal. Dan komt de dag dat je hem voelt en denkt ‘ja, rijp genoeg. Let’s do this!’. Je pakt een mes en snijdt de avocado doormidden. Terwijl je de helften van elkaar draait, hoop je dat je hij perfect is. Geen bruine plekjes of van die rare draadjes, maar een perfect lichtgroene binnenkant met een ronde bruine pit in het midden.
Ja, dat gevoel. Dat is wat ik ook verwacht als ik iets nieuws probeer. Raar, want waarom moet het perfect zijn? Het leven is toch geen avocado?
Doodeng
Ik vind dit doodeng. Een eigen website, met mijn naam erop, vol met teksten en foto’s gemaakt door mij. Mensen zouden er maar eens wat van vinden. En misschien hebben mensen wel helemaal geen zin in een website over werk en geluk?! En toch wil ik het doen. Omdat ik denk dat er veel mooie verhalen te vertellen zijn. En omdat ik merk dat ik niet de enige ben die met dit soort vragen zit. Maar ik vind het doodeng om deze website de lucht in te slingeren.
Fuck perfectie
Als ik een ding niet ben dan is het wel een perfectionist. Ik ben eerder het tegenovergestelde. ‘Wat chill!’ zul je denken als je een perfectionist bent, maar ik kan je vertellen dat de onzekerheid er niet minder van wordt. Ik denk wel eerder ‘fuck it, online ermee’. Dan is het maar niet perfect. Het is nooit perfect en dat zal het ook niet worden. Zeker met zaken als tekst, foto’s en websites. Zaken waar iedereen ‘verstand’ van heeft en dus een mening over heeft. Er zijn net zoveel meningen als manieren om het ‘perfect’ te doen, dus het heeft weinig zin om rekening te houden met al die perfecte meningen.
Dingen mogen mislukken
Ik wil natuurlijk dat mensen het leuk vinden wat ik maak. Ik hoop dat ze denken ‘wat een toffe verhalen! Deze website ga ik vaker bezoeken, laten we haar eens gaan volgen op Instagram, dan blijf ik op de hoogte’. Maar ik weet heus wel dat de kans dat mensen dit ook daadwerkelijk denken ieniemini klein is.
En natuurlijk doe ik dit dan allemaal niet helemaal voor niets, want ik leer ervan. Maar ik zou wel teleurgesteld zijn als niemand deze verhalen wil lezen.
Maar het hoeft niet meteen de best bezochte website van Nederland te worden. In het begin zal ik al blij zijn met een paar bezoekers. En er zullen ook best dipjes zijn en blogs en interviews die minder goed gelezen worden. Dat mag. Daar wil ik van leren. Daar wil ik kunnen verbeteren.
En dat is voor nu ook mijn grootste leerpunt: de website hoeft niet meteen in een kant-en-klare formule gegoten te worden. Dingen mogen veranderen. Dingen mogen mislukken. Zolang ik er maar van leer, het aanpas en het beter maak.
Vallen en weer opstaan
Ik mag falen. Deze website mag falen. Zolang ik maar weer opsta. Een mooi voorbeeld daarvan vind ik de unplugged versie van I Get Out van Lauryn Hill. Voor een volle zaal maakt ze een fout, maar the show must go on. Dus ze herpakt zichzelf en gaat verder.
Ik doe dat misschien wel te weinig: vallen en weer opstaan. Als iets niet lukt, gooi ik de handdoek in de ring onder het mom van ‘niet mijn ding’. Zonde eigenlijk, want waarom moet ik er goed in zijn? Plezier hebben is toch ook genoeg? Ik ben niet de beste kok in de wereld en in geen enkel opzicht de beste zanger. Maar ik vind het heerlijk om keihard mee te blèren met mijn favoriete nummers terwijl ik wat ingrediënten door elkaar hussel. Meestal heb ik daarna nog wat lekkers te eten ook. En soms niet. Soms mislukt het. En soms probeer ik dat gerecht nog een keer en meestal kook ik de volgende keer iets anders. Maar ik ga niet nooit meer koken omdat een gerecht een keer mislukt is. Ik ga niet nooit meer zingen omdat ik zo vals zing als een kraai (nu beledig ik de kraaien een beetje). En ik ga ook niet nooit meer een website maken als niemand deze website leuk genoeg vindt om af en toe eens iets op te lezen.
Faal meer!
Een van mijn favoriete uitspraken is “The master has failed more times than the beginner has even tried.” Elke keer als ik faal dan probeer ik mezelf hieraan te herinneren. Dat lukt natuurlijk niet altijd, maar als het me wel lukt, dan ben ik blij dat ik faal. Want elke keer dat ik faal, ben ik weer een stukje dichterbij het meester worden van dat geen wat ik aan het doen ben.
Tijd om te groeien
Wat ik vaak ook vergeet is dat tijd een van de meest belangrijke ingrediënten is. En geduld is ook niet mijn sterkste punt. Ik wil meteen resultaat zien. En dat is oké, zolang ik maar niet verwacht dat dit resultaat dan perfect is. De eerste interviews op deze website zullen anders zijn dan de interviews die je hier over een jaar leest (als deze website dan nog bestaat, want een jaar is heel ver weg). Net zoals de foto’s. Hoe meer portretten ik maak, hoe beter ik word in mensen vastleggen op de gevoelige plaat. Hoe vaker ik foto’s bewerk, hoe beter ik de essentie van die foto’s naar voren kan halen. Het is natuurlijk raar om van mezelf te verwachten dat ik nu net zo goed ben als dat ik over een jaar zou zijn. Dat zou betekenen dat ik in een jaar tijd niet zou groeien. En ik wil groeien. In mijn leven, in mijn vriendschappen, in mijn werk en in mijn eigen kunnen. Dus eigenlijk is het heel geruststellend dat het nu nog niet zo perfect is. Ik kan nog groeien en ontwikkelen!
Leg de lat eens lager
We kunnen het onszelf zo moeilijk maken. Door veel van onszelf te verwachten. Het te snel te perfect te willen doen. We leggen de lat meteen zo hoog. Waarom doen we dat? Een hoge lat zorgt voor frustratie, faalangst en teleurstelling. Niemand is gebaat bij een hoge lat.
Daarom pleit ik ervoor dat we de lat eens lager leggen met zijn allen. Veel lager. Heel veel lager! Het allerlaagst wat je kunt bedenken. Dat ga ik ook doen met dit project, deze website. Ik leg de lat op 5 bezoekers per dag in de eerste week. Daar ben ik al ontzettend blij mee.
Als 5 mensen deze blog lezen als die online komt, dan ben ik jullie ontzettend dankbaar voor het lezen ervan. En als een van jullie hieronder een reactie geeft, dan heeft deze blog al meer bereikt dan ik had verwacht.
En hopelijk leggen jullie de lat ook wat lager voor jezelf, want het is een stuk makkelijker om hoger te reiken als je ergens op kunt staan, dan wanneer je ergens onder blijft bungelen.
Nou Joriet, hier is je eerste reactie dus je 1e doel heb je behaald! Wat een onwijs leuke blogs schrijf je, ik kan mij goed vinden in de dingen die je schrijft. De laatste jaren heb ik juist altijd de gedachte; The sky is the limit! Maar echt! Geen genoegen nemen met minder! Ik leg de lat onwijs hoog voor mezelf zodat ik alert blijf. Vaak werkt dat, soms niet, of soms wat langzamer dan ik zou willen(geduld is een schone zaak). “Een hoge lat zorgt voor frustratie, faalangst en teleurstelling” schrijf je… Draai de gedachte eens om; Wat als het wél lukt?! Dromen, dromen, dromen, DOEN!
Zo mooi en puur om dit te lezen..!
En zo waar aan de ene kant, je bent soms je ergste vijand als het op je eigen werk aankomt én je eigen baas bent.
En soms wordt je even met je neus op de feiten gedrukt, en lever je zeer goed werk in de ogen van anderen terwijl je zelf weet dat het nog beter had gekund. Nooit te hard over en voor jezelf zijn, dat is één van de lessen die ik inmiddels geleerd heb. Zeker op een vakgebied waar anderen niet zoveel vanaf weten is goed al meer dan genoeg, meer (willen) geven kan dan soms averechts werken. Tot binnenkort voor ons gesprek, ik ben zeer benieuwd…!