Beleidsmedewerker

Esther Seijsener is een bonk positieve energie als je haar ontmoet. Vol passie vertelt ze over haar werk als beleidsmedewerker voor de Gemeente Hilversum. Een beroep waar maar weinig mensen wat van weten, want wat doet een beleidsmedewerker de hele dag? Ik zocht haar op bij het gemeentehuis van Hilversum om te horen wat haar werk precies inhoudt en waarom ze daar zo enthousiast over is. 

Vrolijk, geïnteresseerd en persoonlijk

Ik ontmoet haar voor de ingang van het gemeentehuis en meteen begint Esther enthousiast te vertellen over de architect Dudok. Ze vertelt als een ware privé gids dat hij het gemeentehuis heeft ontworpen en ook voor een groot deel bepaald heeft hoe Hilversum er uitziet. 

Esther: “Met de sociale huur aan de buitenkant, zodat de bewoners uitkijken op het groen. Anders zouden ze dat nooit kunnen betalen.”

Het valt meteen op hoe erg ze zich thuis voelt in Hilversum, want langs elk raam dat ze loopt zwaait ze even en met iedereen die we tegenkomen wordt een klein praatje gemaakt. Vrolijk, geïnteresseerd en persoonlijk. Het kan niet anders dan dat haar collega’s haar zo ervaren. 

Het verzorgingstehuis

Na een kleine rondleiding door het gemeentehuis vinden we een rustig plekje en begint Esther te vertellen. 

“Ik wilde eerst werken in de zorg, maar ik kan niet tegen bloed en naalden. Ik val zo flauw, dus dat werd hem niet.” 

Wel had ze tijdens haar studie communicatie een bijbaantje in een verzorgingstehuis van Rijnhoven. 

“Als huiskamerassistent. Dat is iemand die ontbijt voor de bewoners maakt, de krant met ze leest en haren krult. Je merkte toen al dat er personeelstekorten waren in de zorg en ik was dus al veel meer gaten aan het opvullen. Dat heb ik bijna drie jaar gedaan. Ik vond het echt geweldig! Daar is mijn interesse voor de zorg ook gewekt. Vervolgens ben ik in het ziekenhuis in Woerden terecht gekomen in de schoonmaak. Ik heb daar gewerkt tot ik stage ging lopen bij Gemeente Utrecht.”

De waarde van communicatie

Esther heeft communicatie gestudeerd aan de Hogeschool van Amsterdam. 

“Ik dacht dat je dan kan zorgen dat een bedrijf verder komt. Ik ben toen een keer meegelopen met een lobbyist in de Tweede Kamer. Daar werd ik erg verdrietig van. Het enige wat hij deed was om zich heen kijken, jou niet aankijken tijdens het gesprek, maar alleen maar kijken naar wie hij kon aanvliegen en wiens hiel hij nog kon likken. En toen dacht ik ‘dat wil ik echt niet!’”
Dat is het moment dat Esther wist dat ze bij de overheid meer voor elkaar kon krijgen en heeft ze daar haar zinnen op gezet. 

Van communicatie naar de zorg

Maar hoe ga je van een opleiding communicatie naar de overheid? En wat kun je dan bij de overheid doen? De ballen rolde al snel Esthers kant op, want ze kreeg tijdens haar studie al een betaalde opdracht:

 “Vanuit de Rijnhoven werd gevraagd of ik een communicatie onderzoek wilde doen. Ik kwam daardoor in gesprek met een beleidsmedewerker van Gemeente Utrecht. Het was met haar toen net alsof ik met mezelf in gesprek was, maar dan 30 jaar ouder. Het was een heel leuk gesprek. En toen vertelde ze dat als ik nog een keer een stage of zoiets nodig had, ik haar mocht berichten. Toen ik ging afstuderen, wist ik al dat ik iets met de zorg wilde, want ik was altijd al met die hoek bezig. Dus toen heb ik haar gemaild of het nog mogelijk was. Zo ben ik uiteindelijk afgestudeerd bij mijn master sociologie over hoe mensen langer thuis kunnen blijven wonen met dementie.”

Edam-Volendam

Bij Gemeente Utrecht hadden ze nadat Esther afgestudeerd was geen plek. 

“Toen heb ik wel gesolliciteerd naar dat soort functies, want ik weet dat ik beleid super leuk vind.”

Zo kwam ze bij Gemeente Edam-Volendam terecht als beleidsmedewerker voor WMO. Het was haar eerste baan en ze had geen idee hoe ze dat moest aanpakken. Gelukkig had ze iemand die haar coachte, want ze kreeg meteen een pittige opdracht. 

“Ik zat daar op wonen en zorg. En je weet niet hoe je moet beginnen. Dan moet je bijvoorbeeld een voorstel gaan schrijven voor een wethouder, maar wanneer is een voorstel nou goed? Ik heb daar uiteindelijk een beleidsstuk opgeleverd waar iedereen super blij mee was.”

Hoe leuk ze het daar ook vond, Volendam is een behoorlijk eind weg van Utrecht waar ze woont. 

“Anderhalf uur heen en anderhalf uur terug. Ik was op. Ik trok het niet.”

Daarom ging ze voor Gemeente Hilversum werken. Een plek waar ze dit keer dichter bij huis, zich weer helemaal thuis voelt. 

Leeftijdsverschil

Esther is jong, enthousiast en gedreven en dat valt op tussen de gemiddeld toch wat oudere collega’s die meestal voor gemeentes werken. Maar ze voelt zich er thuis. Ze vertelt dat er mensen zijn met veel kennis omdat ze er al langer werken. 

“Met concrete ideeën over welke richting ze in willen slaan. Ik heb wel een doel, maar ik ben nog niet op het punt dat ik weet hoe het eruit moet zien.”

Mensen helpen vs Budget

Esther legt uit dat je als beleidsmedewerker te maken hebt met het termijn van het bestuur. Een keer in de vier jaar gaan wij met z’n allen naar de stembus om onze vertegenwoordigers te kiezen. In de gemeente vormen zij de raad. De raad zit daar vier jaar en dan bepalen zij hoe zij vinden dat een gemeente eruit moet zien en wat er moet veranderen. Daar schrijft Esther in Hilversum dan beleid voor. Maar het zijn maar periodes van vier jaar en voor sommige vraagstukken heb je meer tijd nodig. 

“Er komt een gigantische vergrijzingsgolf aan. Er moet iets gedaan worden.”

Ze vertelt over het budget van de gemeente en dat ze veel te maken hebben met tekorten door bezuinigingen van het rijk.
“Het is jammer dat er daardoor veel met financiën wordt gestuurd, in plaats van met een visie en passie.”

Zo schippert ze in haar werkt constant tussen mensen willen helpen en weinig budget. Een pittige opgave, maar Esther krijgt er echt energie van. 

Ambtelijke termen

Als je met Esther praat dan moet je een aantal keer vragen wat ze precies bedoelt, want de ambtelijke termen vliegen je om de oren: beleidskaders, bestuurders, maatschappelijk speelveld, kaders van het rijk. Ik heb geen idee wat ik me daarbij moet voorstellen, maar Esther legt het graag uit. Het komt erop neer dat het allemaal woorden zijn voor regels waarbinnen Esther en haar collega’s mensen kunnen helpen. En waar deze regels vandaan komen, zoals bijvoorbeeld het Rijk, oftewel de landelijke regering. 

Welzijn

Welzijn is ook zo’n woord dat ik vaak genoeg gehoord heb, maar als je aan mij vraagt wat het precies inhoudt, zou ik niet weten wat het is. Esther gelukkig wel: 

“Welzijn gaat over hoe iemand zich voelt. Een persoon heeft basisbehoeften: een dak boven je hoofd en eten. En voor eten heb je financiën nodig. Dus geld en gezondheid. Kijk bijvoorbeeld naar de piramide van Maslow. Het moet steeds iets beter zijn. Eerst moeten de basisbehoeften op orde zijn. Vanuit de gemeente is de WMO er voor die basisbehoeften. Als je slecht ter been bent, dan kan de gemeente ervoor zorgen dat je een rollator krijgt. Als je geen inkomen hebt, dan zorgt de gemeente voor een bijstandsuitkering etc. Dat is zeg maar het vangnet wat de gemeente je biedt. Als dat vangnet op orde is en als jij daarbij rust in je hoofd hebt, dan kun je weer verder gaan bouwen. Dan wil je dat mensen iets voor een ander kunnen betekenen. 

Je moet een doel hebben in je leven. Eenzaamheid is nu best wel een groot thema. Als je eenzaam thuis zit, dan is het ook vaak dat je je niet meer belangrijk voelt. Dat je geen roeping meer hebt. En hoe mooi zou het zijn als jouw roeping zou kunnen zijn dat je bijvoorbeeld een paar uurtjes bij de voetbalvereniging gaat helpen? Dat jij iemand anders met de financiën kan helpen of kan komen bridgen, het maakt niet uit wat. Als je iets voor een ander kunt betekenen, hebben twee mensen daar plezier van.”

Dat is waar Esther haar werk over gaat. De juiste mensen bij elkaar brengen. Ervoor zorgen dat ze alles hebben, zoals geld, ruimte of vergunningen. Dit zodat ze samen de wereld een stukje mooier kunnen maken. En in het geval van Esther om Hilversum een stukje mooier te maken. 

De toekomst

Ik merk in het gesprek aan alle kanten hoe gelukkig Esther wordt van haar werk. Ze vertelt uit nieuwsgierigheid haar mail in het weekend ook wel eens te lezen. 

“Ook omdat de mail automatisch binnenkomt op mijn tablet hoor, maar ik ben dan te nieuwsgierig en dan ga ik toch even kijken.”

Ik ben wel een klein beetje jaloers op haar werkgeluk. Ik vraag me af hoe lang ze dit nog wil doen en waar ze naartoe wil met haar carrière? 

“Aan de ene kant wil ik voor de overheid blijven werken. Bij het rijk maak je de grote plannen en grote lijnen. Maar je ziet de effecten hier, op gemeenteniveau. Dat staat me toch wel iets meer aan dan de grote lijnen. Aan de andere kant denk ik dan ‘zo kun je de zorg nooit verbeteren’. Het is te klein. Ik wilde bestuurder worden van een zorginstelling, maar ik weet het nog niet. Ik wil eerst beter worden en mezelf ontwikkelingen binnen deze functie.”

Waar ze bestuurder zou willen worden weet ze dus nog niet, maar ik denk dat de kans groot is dat ze in de zorg blijft werken. Of dat nu aan de kant van het beleid maken is of aan de bestuurderskant. Ik denk hoe dan ook dat de zorgsector super blij mag zijn met iemand die zo gedreven is als Esther Seijsener.