Op dit moment werkt Dhilani Kwint in het diagnostiek en behandelteam, maar als orthopedagoog kun je allerlei kanten op met je werk. En dat heeft Dhilani dan ook gedaan. In dit interview vertelt ze over haar persoonlijke ervaringen en wat voor impact die gehad hebben op haar carrière. Ook vertelt ze over traumaverwerking en -behandeling en haar werk als supernanny.
Liever luisteren dan lezen?
Dit interview is ook opgenomen als podcast. Zoek ‘Werken aan je Geluk’ op in jouw podcast app of luister hieronder het hele interview met Dhilani.
Hieronder lees je een deel van het interview uitgeschreven terug.
Wat doet een orthopedagoog?
“Dat is een heel breed beroep. Je doet iets met ouders, opvoeding en kinderen.”
Ze vertelt dat je allerlei beroepen kunt doen die zich in verschillende vakgebieden bevinden. Van het onderwijs tot onderzoek tot de jeugdzorg. Dhilani werkt op dit moment in het diagnostiek en behandelteam.
“Ik doe zowel diagnostiek bij kinderen. Dus onderzoek naar ADHD of wat voor hulp voor ouders goed is om in te zetten. Maar ook behandeling. Ik geef traumabehandeling aan kinderen en ik geef hele intensieve opvoedondersteuning. Dat is eigenlijk het grootste stuk van mijn werk.”
Supernanny
Vroeger was er een tv-programma en dat heette Supernanny. Een programma waarin de Britse opvoedkundige Jo Frost bij gezinnen langs ging waar ze moeite hadden met hun kinderen in het gareel houden.
“Ongeveer dat doe ik nu. Het heet ook het Nanny Plus Team waar ik in werk.”
Dhilani gaat langs bij gezinnen waar de opvoeding niet helemaal soepel gaat. Maar de kinderen voedt ze niet op. Dat moeten de ouders toch echt zelf doen. Maar wat doet Dhilani dan wel?
“Ik ondersteun ouders in de opvoeding.”
Heeft Dhilani dan ook een ‘naughty step’ en dat soort bekende regels uit het tv-programma Supernanny?
“Ja, die hebben we ook,” lacht ze.
Ze legt uit dat het niet zozeer om de regeltjes gaat.
“Het gaat heel erg om de bewustwording van je eigen gedrag. Eigenlijk vertel ik niet heel veel nieuwe dingen aan ouders. Meestal weten ze het wel. Het gaat vooral om die bewustwording over je eigen gevoel en je eigen impact op je kind. Dat je goed moet nadenken over wat je kind denkt en voelt en je je moet inleven in je kind. Dat vergeten we soms. Dat is niet erg, maar het is wel belangrijk om daar wat bewuster mee om te gaan.”
Hoe gaat zo’n supernanny traject?
De mensen die het tv-programma kennen zullen er vast al een beeld bij hebben, maar wat doet Dhilani als ze bij een gezin komt die haar hulp wil?
“Vaak doe ik een combinatie met coaching, dus echt praktisch. Dan zeg ik letterlijk tegen ouders ‘probeer nu een compliment te geven’ of ‘probeer dit te negeren’. Dat is echt heel praktisch.”
Het gedrag van een kind negeren lijkt me best moeilijk. En dat is het soms ook vertelt Dhilani, maar toch is het belangrijk.
“Een kind wordt pas rustig als je zelf rustig bent. Als je zelf in paniek raakt, dan kun je er niet zijn voor je kind. Dus als een kind in paniek is of boos is, dan is het belangrijk dat de ouder rustig is. Als het die ouder niet lukt om rustig te zijn, dan ben ik er voor die ouder. Ik ga het kind niet kalmeren, maar ik ga de ouder kalmeren. En zo zorg je ervoor dat je de ouder leert wat je moet doen om zijn kind te kalmeren.”
Bij Dhilani haar werk als supernanny draait het dus eigenlijk niet om de kinderen, maar om de ouders. Die coacht ze direct, maar ook via video en zelfs via whatsapp.
“We hebben live coaching, dus echt dat ik er ben. Ik leg de kinderen dan ook uit dat ik een soort kamerplant ben die niet kan praten. In de eerste weken ga je namelijk observeren. Dat betekent dat ik er ben, maar ik ga niks zeggen. Ik ben er alleen maar om te kijken.”
Zo kan Dhilani goed zien wat er gebeurt in een gezin en kan ze dat later met de ouders bespreken. Tijdens de coaching zegt ze ook wel eens tegen ouders: ‘Geef hem maar een compliment, want hij is zo goed aan het spelen.’ Dat werkt prima bij jongere kinderen, maar een kind van 10 accepteert het niet meer als hun ouders Dhilani gaan napraten. Maar daar heeft ze andere middelen voor:
“Dan zitten ze bijvoorbeeld aan tafel en dan stuur ik een appje. Dan kunnen ze dat lezen en er iets mee doen als ze dat willen. Dat is ook wel goed om te weten, want ik zeg altijd tegen ouders dat ik alleen iets zeg als ik denk dat ze iets anders kunnen doen. Maar het is aan de ouders of ze dat ook doen. Zij zijn nog steeds de ouder, zij mogen het bepalen.”
Camera’s in het gezin
Ook Dhilani haar werk is wat veranderd sinds corona. Ze mocht niet zomaar meer bij de gezinnen langsgaan.
“Daardoor is de ontwikkeling om een 360 graden camera in een gezin neer te zetten wel versneld. We spreken dan met de ouders af wanneer de camera aan staat. Ze moeten hem dan zelf aandoen, dus wij kunnen niet zomaar meekijken. Dan kunnen we ze ook appen of bellen.”
Sommige ouders vinden het prettig om een directe verbinding met Dhilani te hebben als de camera aan staat.
“Dus dan belde ik met de telefoon en hadden ouders allebei een eigen oortje in. En dan gingen zij hun ding doen en gaf ik ze tips.”
Wie komt in aanmerking voor een supernanny?
Je komt niet zomaar in aanmerking voor een supernanny als Dhilani.
“Het gaat vooral om kinderen waarbij de ouders al best wel veel hebben geprobeerd.”
Ze hebben al verschillende soorten hulp gehad, maar die hebben het probleem niet kunnen oplossen. Vaak is dat soort hulp tussen 9 en 5 bereikbaar, maar kinderen heb je 24 uur per dag. Dhilani wordt ingeschakeld juist op de momenten dat het echt nodig is. En dat is vaak niet tussen 9 en 5, maar juist bij het opstaan en naar bed gaan en tijdens etenstijd.
“Ik ben er echt onregelmatig. Als ouders bijvoorbeeld problemen hebben met kinderen naar school brengen, dan ben ik daar. Ik kom echt op de momenten dat het ouders niet lukt en dan zet ik ze in hun kracht. Dat wil niet zeggen dat mijn werk beter is dan de hulp die tussen 9 en 5 komt, maar bij sommige werkt dat niet. Die kunnen dan niet de tips die zij krijgen van de opvoedondersteuner inzetten tijdens andere momenten van de dag. Als dat niet lukt, dan kunnen wij daar iets in betekenen.
De gezinnen
Als Dhilani bij je langskomt, dan heb je al heel wat hulp gehad. Maar als je denkt dat de gezinnen waar ze komt allemaal hopeloze gevallen zijn, dan is niets minder waar. De gezinnen waar Dhilani komt, hebben vaak zelf om opvoedhulp gevraagd.
“Dus gezinnen die problemen hebben met opvoeden. Ik kom bij hele uiteenlopende gezinnen. Van hoogopgeleide mensen met een kind met autisme. Maar ook laagopgeleide gezinnen waarbij er niet per se sprake hoeft te zijn van een stoornis, maar er wel gedragsproblemen worden ervaren.”
Dit zijn kinderen waarbij er geen diagnose is vastgesteld, maar waar wel problemen in het gezin zijn.
“Het gaat voornamelijk de ervaring van problemen en niet zozeer of er echt wat is. Maar er worden door ouders problemen ervaren en daar doen wij wat mee. Wij zorgen dan dat er wat meer rust in de opvoedsituatie komt. En ouders sterker worden en zichzelf sterker voelen in de opvoeding.”
Traumabehandeling bij kinderen
Dhilani behandelt ook kinderen die een trauma hebben. Maar voor we daarop ingaan: wat is een trauma?
“Als je een bepaalde ingrijpende gebeurtenis hebt, dat kan een scheiding zijn, seksueel misbruik, kindermishandeling of als je geslagen wordt. Dat valt allemaal onder ingrijpende gebeurtenissen. Wij mensen reageren daarop en iedereen doet dat anders.”
Misschien heb je wel eens van ‘fight/flight/freeze’ gehoord? Als er iets heftigs gebeurt dan zijn er mensen die in de ‘vechtstand’ gaan, maar er zijn ook mensen die juist willen vluchten of van angst ‘bevriezen’.
“In zo’n abnormale situatie geven wij een reactie en sommige mensen blijven daar last van houden. Als er dan geluiden zijn of je ruikt iets, dat je dan weer herbelevingen krijgt. Of dat je bepaalde situaties vermijdt en dat je er eigenlijk in het dagelijks leven zoveel last van hebt, dat je niet meer aan leren toekomt of dat je je bed niet meer uit wilt komen. Je gewone leven is eigenlijk verstoord.”
Als dat een kind is overkomen, dan geeft Dhilani traumabehandeling.
“Ik geef write junior. Dat is een schrijftherapie voor kinderen waarbij we de ingrijpende gebeurtenissen opschrijven. En de negatieve gedachten die zij daarbij hebben, dus gedachten als ‘het is mijn schuld’ die gaan we dan ombuigen naar ‘het is niet jouw schuld’.”
Heftige verhalen
De verhalen die ze tijdens de traumabehandelingen hoort, kunnen best heftig zijn.
“Dat kunnen wel ingrijpende verhalen zijn ja. Ook dingen waarvan je denkt ‘dat is echt een ver van mijn bed show’. Dat is ook wel lastig om te horen. Daarom is het ook belangrijk dat je het goed met je collega’s bespreekt wat het kind vertelt en wat het voor jou betekent als behandelaar. Een kind laat emotie zien en wij zijn ook maar mens, dus dat voelen we ook.”
Ik kan me best voorstellen dat Dhilani soms zulke heftige dingen hoort, dat ze er nog wel eens aan denkt als ze niet op haar werk is. Hoe vaak neemt ze de verhalen van deze kinderen mee naar huis?
“Ik heb zelf ook wel wat moeilijke dingen meegemaakt. Die neem ik wel mee. Dan is het toch wel belangrijk dat je er met je collega’s maar ook met je thuisfront over kan praten. Want je moet het wel kwijt.”
Werken als jeugdbeschermer
Voordat Dhilani aan de slag ging als supernanny, werkte ze als jeugdbeschermer.
“Toen werkte ik bij Samen Veilig Midden Nederland. Daar deed ik onderzoek naar kindermishandeling. Dus eigenlijk onderzoek naar de veiligheid binnen gezinnen.”
Als uit het onderzoek bleek dat het veilig genoeg was, dan kon Dhilani nog wat tips geven waar ze mee aan de slag kunnen, maar daar liet ze het dan verder bij. Maar de gezinnen waar het niet veilig genoeg was voor de kinderen, daar moest ze mee aan de slag. Dan kijkt ze naar welke hulp het gezin het beste kan ontvangen.
“En soms kwam het voor dat het zo onveilig was dat we kinderen uit huis moest plaatsen. Of tijdelijk even ergens anders onderbrengen. Dat doe je liever niet. Dat is echt een laatste redmiddel. Dat is denk ik wel het meest verschrikkelijke wat je mee kunt maken als ouder.”
Een kind uit huis plaatsen is traumatisch voor zowel het kind als de ouder. Maar het is ook heftig voor Dhilani.
“Ik stond daar wel met een dubbel gevoel. Ik maak die beslissing trouwens niet alleen. Dat doe je met een gedragswetenschapper en je team. Dus dat is niet iets wat bij mij als persoon ligt. Dat gebeurt weloverwogen. Maar dat is wel een van de heftigste situaties die ik heb meegemaakt.”
Een kind houd je het liefst bij de ouders zelf
Als buitenstaander vraag ik me weleens af waarom kinderen uit voorzorg niet worden weggehaald bij ouders waarvan bekend is dat ze hun kinderen mishandelen. Dhilani is daar duidelijk in:
“Je wilt altijd dat een kind bij zijn ouders blijft. Je hebt liever dat er 100 man bij wijze van spreken omheen staan om ervoor te zorgen dat het beter gaat, dan dat je een kind uit voorzorg uit huis plaatst. Want een uit huis plaatsing is op zich al een traumatische ervaring.”
Kinderen worden daarom alleen uit huis geplaatst als het trauma van de mishandeling erger is dan het trauma van een uit huis plaatsing.
“Dat is best wel een lastige beslissing om te maken.”
Heftige jaren
Drie jaar lang heeft Dhilani als jeugdbeschermer gewerkt.
“Dat waren best heftige jaren. Zo’n uit huis plaatsing gaat je niet in de koude kleren zitten.”
Ze vertelt dat deze baan haar veel energie heeft gekost. Zeker omdat ze in haar privéleven ook een aantal heftige dingen meemaakte. In een korte tijd verloor ze het broertje van haar beste vriendin en niet veel later haar beste vriendin zelf. En ze kreeg te horen dat haar vader kanker had. En dit allemaal terwijl ze haar master aan het halen was voor orthopedagogiek. Dat was heel veel in een korte tijd.
“Toen dacht mijn hoofd ‘ik kap ermee’. Toen bleek ik overspannen te zijn.”
Ze moest aan de slag met haar eigen trauma’s voor ze aan de slag kon als net afgestudeerd orthopedagoog.
“Ik dacht ‘ik ga hier niet op mijn tenen lopen’, dus toen ben ik gaan werken als jeugdbeschermer. Toen ging het na twee jaar een stuk beter met mij, ik zat lekker in mijn vel. En toen overleed mijn vader. Maar dat zagen we wel aankomen. Daar kijk ik op terug als een heel mooi en warm moment, want dat hebben we als gezin en familie heel mooi met elkaar gedaan. Ik zou het iedereen gunnen om zo’n afscheid te hebben.”
Door het overlijden van haar vader ging Dhilani eens echt nadenken over wat ze nu met haar leven wilde.
“Er is veel gebeurd en past deze baan wel bij me en wat wil ik in mijn leven. En volgens mij moet ik gewoon een andere baan zoeken, want deze baan levert mij zoveel stress op. Er zijn ook super veel mooie momenten geweest als jeugdbeschermer. Maar dat woog voor mij niet op tegen de moeilijke momenten die er waren.”
Dus Dhilani ging op zoek naar een andere baan. En zo kwam ze bij haar huidige werkgever De Rading terecht als supernanny.
“Een baan waarbij ik veel meer mijn eigen ding kan doen en mijn ei kwijt kan. Waar ik veel meer rust heb en minder stress.”